Niemoralne arcydzieło w prestiżowej serii. Gdy „Ulisses” mimo przeszkód wreszcie ukazał się drukiem w 1922 roku, okrzyknięto go dziełem nieudanym, nieprzyzwoitym, niemoralnym, itd. Uchodził za powieść, której porządny człowiek nie powinien nawet brać do ręki. Dziś, prawie sto lat później, jest powszechnie uważany za arcydzieło, którego nie wypada nie znać. O czym jest „Ulisses”? Można odpowiedzieć na dwa sposoby: o zwyczajnym dniu Stefana Dedalusa i Leopolda Blooma w Dublinie na początku XX wieku, albo: o wszystkim. Okazuje się bowiem, że zwykły dzień zwykłego człowieka – który chodzi, je, rozmawia czy załatwia różne sprawy, ale też myśli, czuje, wspomina i marzy – to miniatura całego ludzkiego doświadczenia. Czym jest „Ulisses”? Jak napisał w posłowiu tłumacz, Maciej Słomczyński, jest to „zapoczątkowanie nowego rodzaju sztuki i doprowadzenie go do doskonałości na przestrzeni jednego dzieła”.

Centralną postacią jest sześćdziesięcioletni amerykański miliarder Jo Stoyte (wzorowany do pewnego stopnia na osobie magnata prasowego Williama Randolpha Hearsta) - niewykształcony, chciwy prostak, filantrop na pokaz. Stoyte przeszedł udar i żyje w ciągłym lęku przed śmiercią. Akcja powieści rozpoczyna się z chwilą przybycia do Los Angeles Anglika o nazwisku Pordage, badacza starych dokumentów zatrudnionego przez Stoyte’a do skatalogowania archiwum angielskiej rodziny arystokratycznej, które ten kupił od spadkobierczyń arystokratów. W drodze z Los Angeles do posiadłości pracodawcy, Jeremy Pordage dowiaduje się, że Stoyte jest właścicielem koncernu naftowego, stacji benzynowych, wszystkich firm w pobliskim miasteczku, plantacji pomarańczy, jak również cmentarza w okolicach Beverly Hills - dziwnej nekropolii o nazwie Beverly Panteon z nagrobkami-replikami sławnych budowli z całego świata, takich jak Taj Mahal, wieża w Pizie (tutaj niepochylona), czy kościół Holy Trinity w Stratford-on-Avon z grobem Szekspira. Prawdziwego szoku Anglik doznaje na widok rezydencji Stoyte’a, będącej wieżowcem stylizowanym na gotycki zamek, “bardziej średniowieczny, niż jakakolwiek średniowieczna budowla”, z fosą i mostem zwodzonym do kompletu. W tym architektonicznym monstrum wypełnionym chaotycznie cennymi dziełami sztuki (obrazy znanych malarzy wiszą nawet w łazienkach i windach) mieszka ze Stoyte’em niebieskooka blondynka, Wirginia Maunciple oraz “nadworny” lekarz miliardera, Sigmunt Obispo. Wirginia ma utrzymywać Stoyte’a w przekonaniu, że się nie starzeje i mimo tuszy jest pociągającym mężczyzną, zaś do zadań doktora Obispo należy czuwanie nad zdrowiem pracodawcy cierpiącego na nadciśnienie, jak również poszukiwanie sposobu przedłużenia mu życia w nieskończoność. Obispo dysponuje nowocześnie wyposażonym laboratorium w podziemiach zamku, a także zwierzętami (myszy i pawiany), na których testuje swoje wynalazki. Pomaga mu jego asystent Pete Boone, weteran hiszpańskiej wojny domowej, w której nie mógł dalej walczyć z powodów zdrowotnych. Strach Stoyte’a przed śmiercią daje lekarzowi nieograniczoną władzę nad miliarderem. Obispo cynicznie szpikuje go środkami nasennymi, by móc bez przeszkód uwodzić Wirginię. Wirginia wprawdzie czuje się winna, że zdradza Stoyte'a, ale nie potrafi oprzeć się Obispo. Na terenie posiadłości miliardera, w letnim domku, mieszka także William Propter, niegdyś kolega szkolny Stoyte’a. Propter przez pewien czas trudnił się filozofią, a obecnie swój czas i umiejętności manualne poświęca na poprawę warunków życia robotników rolnych i ich rodzin, którzy w poszukiwaniu pracy trafiają na plantację pomarańczy Stoyte’a. Pracują tu ponad siły, mieszkając w obskurnych barakach. Propter w rozmowach z Anglikiem i z Petem snuje filozoficzne rozważania na temat dobra i zła, wypowiada sądy pełne sceptycyzmu odnośnie cywilizacji współczesnej i jej przyszłości. Katalogując archiwum angielskich arystokratów, Pordage trafia na zapiski Piątego Lorda Gonister, który szukając sposobu na przedłużenie życia, zaczął się żywić zawartością wnętrzności karpia, ryby znanej z długowieczności. W efekcie poczuł się znacznie młodszy i sprawniejszy seksualnie. Pordage pokazuje dziennik lorda lekarzowi. Choć wszystko wskazuje na to, że arystokrata w późnym wieku trafił do szpitala dla wariatów i tam zmarł, Obispo przypuszcza, że lord żyje nadal gdzieś w ukryciu. Tymczasem Wirginia, aby ukryć romans z Obispo, udaje zainteresowanie nieśmiałym Petem. Machinacje Wirginii niewinny laborant przypłaca życiem, zastrzelony przez zazdrosnego Stoyte’a. Dzieje się to w dniu upadku bliskiej sercu Pete’a Barcelony. Po zatuszowaniu zabójstwa i pochowaniu Pete'a na cmentarzu Beverly Panteon, Stoyte, Wirginia i Obispo płyną do Anglii, by sprawdzić na miejscu, co ostatecznie stało się z Piątym Lordem Gonister. Przypuszczenia Obispo okazują się trafne: 201-letni lord żyje uwięziony w piwnicy rodzinnej posiadłości wraz ze swą dawną gospodynią-kochanką. Tyle że oboje nie przypominają już ludzi, lecz małpy, z których jedna - lord - traktuje drugą nader brutalnie. Ich odrażający wygląd i zwierzęce zachowanie nie zniechęcają jednak Stoyte’a do marzenia o nieśmiertelności.